Afgelopen week was ik voor het eerst sinds jaren weer eens op de Sint Pietersberg in Maastricht, waar ik geboren en getogen ben. Het was een prachtige en zonnige dag, de lucht strak blauw en de eerste vroege voorjaarszon warm op mijn gezicht.
Ik wandelde daar samen met mijn kinderen, en mijn broer en zijn gezin. Ik heb me de laatste tijd niet zo gerealiseerd dat ik het miste, maar toen ik daar aan het wandelen was voelde het weer als thuis komen. Niet alleen door de omgeving waar ik honderden jeugdherinneringen aan bewaar, maar ook door mijn gezelschap.
De mensen die je in je jeugd hebt leren kennen, waar je mee opgroeide, kennen jou in je meest pure en ongecompliceerde vorm. Of dat nu je eigen familie of jeugdvrienden zijn, of misschien wel een leraar of lerares, maakt niet uit. Ze hebben jou leren kennen voordat je een stevige identiteit vormde, die bestaat uit wat je de buitenwereld voorspiegelt. Voor mij voelt dat intussen heel erg veilig, warm en vertrouwd, en mensen mogen me zien zoals ik echt ben. Maar dat is niet altijd zo geweest.
De laagjes (of sommigen noemen het muurtjes) die je in de loop van je leven om je heen opbouwt, door ervaringen, studie, werk, relaties en vriendschappen, vallen als losse vellen behang van je af zodra je weer in contact bent met mensen uit je jeugd. Zij zien jou zoals je echt bent, of in ieder geval een versie van jezelf die daar heel dicht bij komt.
Niet iedereen heeft leuke ervaringen opgedaan in zijn jeugd. Soms leer je als kind al heel snel van je directe omgeving dat jouw pure ongecompliceerde zelf niet goed genoeg is. Dat je moet veranderen. Dat je tot last bent, te druk, te dom, te gevoelig, te anders, te brutaal, te veel, te eigenwijs, te dik, te dun… Het kan vanalles zijn wat je als kind aangepraat kan worden, soms zelf met de beste intenties van de afzender. Als klein kind kun je nog niet relativeren, dus alles wat er tegen je gezegd wordt, neem je voor waar aan. En soms begrijp je maar half wat een volwassene je nu eigenlijk probeert te zeggen. Maar je doet je best. Je probeert te doen wat er van je verwacht wordt, zo goed als je kan. En zo groei je op. Je past je aan en wordt gevormd. En dat proces gaat verder in je volwassen leven, je gaat studeren, werken of reizen, misschien beland je zelfs wel een tijd in de goot. Je vrienden, liefdesrelatie, gezin, woonomgeving, soms ook status of bezittingen, pech of verlies, het vormt je allemaal. Er worden allemaal laagjes om je heen gevormd die jou de identiteit geven die je vandaag de dag hebt, voor de mensen die jou vandaag de dag kennen.
Maar in werkelijkheid kan natuurlijk niet zomaar iedereen zien wie er nu eigenlijk echt onder al die laagjes verstopt zit. Soms zie je het zelf niet meer. Als daar nog steeds het kleine bange kind zit, dat niet goed genoeg denkt te zijn, dan kan het heel veilig voelen om lekker verstopt blijven.
Vroeg of laat kom je in conflict met jezelf. Want wat er in zit, wil er ooit een keer uit. Dan komen er barsten en scheurtjes in alle laagjes die zich in de loop der jaren om je heen hebben gevormd. En wanneer je angstvallig probeert om die barsten en scheuren dicht te lijmen, vormen er zich weer nieuwe op andere plekken. Het wordt dweilen met de kraan open en het lijkt of alles wat je al die tijd zo zorgvuldig overeind hebt gehouden langzaam uit elkaar valt. Je kunt er niet meer omheen. Het wordt een puinhoop.
Onthoud altijd: Er is helemaal niks mis met jou. Je bent goed zoals je bent. Je ziet het alleen misschien zelf nog niet omdat je nog steeds door de ogen van een onervaren, en soms onbegrepen, kind naar jezelf kijkt. Misschien wordt het juist eens tijd om jezelf ècht te laten zien en ga je ervaren dat het helemaal zo erg niet is, dat mensen je nog steeds graag zien.
Het kan nooit kwaad om zo nu en dan eens te reflecteren op jezelf. Leef en doe je nog steeds zoals je opvoeders je dat ooit hebben geleerd, volgens hun normen en waarden? En voelt dat nog wel goed voor je? Zien mensen wie je echt bent? Of verstop je je nog steeds in de diepste lagen van jezelf, bang om gezien en veroordeeld te worden, zoals vroeger gebeurde toen je nog klein was. Als je jezelf door andere ogen kan gaan zien, kun je ook “de puinhoop” weer opruimen, en je leven op een andere manier gaan inrichten op een manier die voor jou goed voelt. Volgens jouw eigen normen en waarden.
Wil je hier een keer verder over bomen? Met iemand die zonder (voor)oordeel naar je kijkt en luistert? Misschien is een wandelsessie in de natuur dan wel iets voor jou.
Bel/app voor meer info of een afspraak naar 06 – 280 393 07.
Liefs Eline
Souled Coaching